Utracone dziedzictwo urbanistyki Warszawy z lat 1911-49

Schemat rozwoju Warszawy i okolic, wykonany w 1911 r. przez architekta Alfonsa Graviera, był pierwszym szkicem nowoczesnego
rozwoju Warszawy w powiązaniu z przedmieściami. Poprzedzony był prowadzonymi od 1908 r., szczegółowymi pomiarami okolic w skali 1:500, w zasięgu projektowanego już wtedy poszerzenia granic miasta. Nastąpiło to 8 kwietnia 1916 r., z warunkiem wykonania planu regulacyjnego miasta. Zespół Koła Architektów, pod kierunkiem Tadeusza Tołwińskiego, dokonał tego w zadziwiająco szybkim czasie półrocza od 1.VI. do 1.XII.1916 r., opracowując Szkic Wstępny Planu Regulacyjnego na 4. planszach
tematycznych w skali 1:10000.
Wprowadzono wtedy nowoczesne pojęcia w planowaniu miasta jak: strefy zabudowy, kliny zieleni, higiena urbanistyczna, osiedla w typie miast-ogrodów. Znalazły one rozwinięcie w następnych planach urbanistycznych, aż do planu z 1941 r. (wykonanego w konspiracji).
Plan ogólny z 1937 r., będący rewizją planu z 1931 r., został nagrodzony Grand Prix na Światowej Wystawie Sztuki i Techniki Modernizmu (Paryż 1937).
Podstawowe zagadnienia higieny urbanistycznej uwzględniał projekt Strefy Izolacyjnej z 1938 r. w skali 1:25000.
Istotne dla rozwoju urbanistyki Warszawy z tych lat były również dobre podstawy prawne, pomiarowe i organizacyjne. Polskie prawo budowlane z 1928 r. było uważane za jedno z najlepszych w Europie. Wydział Planowania Miasta z lat 1936-44, pod dyrekcją Stanisława Różańskiego, był zwieńczeniem działalności poprzedzających go Biur Regulacji i Pomiarów.

Marek Witte-Witecki, inżynier, mierniczy, kartograf.
Zawodowo wykonuje dokumentację nieruchomości i inżynierii miejskiej, w latach 1988-95 starszy archiwista w Oddziale Kartografii Archiwum m.st. Warszawy

To wydarzenie już minęło.
Sprawdź nadchodzące wydarzenia w dzielnicy Śródmieście lub w kategoriach: wykład