NOWOJORSKIE RELACJE. Tomek Sikora – Jeremiasz Popiel

"Moje Nowojorskie Impresje powstały w XX wieku. Opętany energią tego miasta musiałem o tym wyjątkowym miejscu opowiedzieć fotografią. Rozedrgane obrazy panoramy miasta, świateł Broadway’u czy człowieka z gigantycznego billboardu widocznego z wież WTC na tle „kamiennej pustyni” Nowego Jorku oddawały moje emocje - przybysza ze spokojniejszej części świata.
I gdy wydawało się, że zdjęcia zatonęły w głębinach mojego archiwum przypadki, jak zwykle, wyciągnęły je z zapomnienia. Moja znajoma, Renata Plaga - poetka, zainspirowana jednym z tych zdjęć stworzyła w 2014 roku projekt multimedialny FLOW. Parę lat później spotkałem mamę Jeremiasza, która opowiedziała mi o fenomenie swojego syna - autysty. Jeremiasz potrafi zeskanować w swojej głowie obraz, a następnie odtworzyć go w dużej skali za pomocą flamastrów. Zawsze rysuje bez szkicu. Często zaczyna od dziwnie nieistotnego szczegółu. Rysuje bez poprawek. Zafascynowany nim zaproponowałem moje zdjęcia z Nowego Jorku.
Co jakiś czas trafiały do mnie kolejne fenomenalne rysunki Jeremiasza. Za każdym razem ogarniało mnie poczucie niezwykłego wyróżnienia. Bo nie ma chyba większej satysfakcji od świadomości, że prace jednego autora stają się inspiracją dla drugiego człowieka. Człowieka szczególnego, bo jak mówi mama Jeremiasza autyzm to nie choroba, to inny sposób organizacji i aktywności mózgu, to inny sposób postrzegania świata i opisywania go.
Energia Nowego Yorku końca XX wieku znalazła więc nowe odbicie w pracach Jeremiasza powstałych z czystej wewnętrznej potrzeby".
Tomek Sikora

JEREMIASZ POPIEL - ARTYSTA AUTYSTA
Kiedy 23 lata temu urodził się Jeremiasz, w Polsce mało kto wiedział co to jest autyzm, a my rodzice zupełnie nie byliśmy przygotowani na wychowywanie autystycznych synów (Jeremiasz ma młodszego brata Ignacego - również autystycznego). Pierwszym wyzwaniem po zaakceptowaniu diagnozy: autyzm i po swoistej żałobie po starym życiu (a raczej po wyobrażeniach o życiu) było KOMUNIKOWANIE SIĘ (bardzo utrudnione w kontaktach z osobami autystycznymi). Jeremiasz jest „mówiącym” autystą, ale mówiącym jakby w obcym języku - wszystkie gramatyczne zawiłości języka, jak odmiany przez przypadki, osoby, czasy są dla Niego nieważne, język jakim się posługuje jest uproszczony , najczęściej bez czasowników; słowem - słucha się Jeremiasza jak obcokrajowca z bardzo dalekiego kraju. Za to rysowanie - od momentu, kiedy odkrył, że to co jest w Jego myślach może bez mówienia „opisać” poprzez rysunek - stało się Jego „ojczystym” językiem (ciekawe, że gr. grapho oznacza zarówno pisanie jak i malowanie). Jakież było nasze zdumienie, gdy pierwsi terapeuci - w imię terapii właśnie - kategorycznie limitowali czas Jego rysowania, by „za bardzo nie zagłębiał się w wewnętrzny , autystyczny świat”. Tak jakby to jego autystyczne wnętrze było gorsze od wnętrza innych ludzi. Autyzm to nie choroba, to inny sposób organizacji i aktywności mózgu, to inny sposób postrzegania świata i go opisywania. Życie obok Jeremiasza to wyzwanie i przywilej: ciągle uczymy się nowych rzeczy, demaskujemy łatwe stereotypy, weryfikujemy obraz rzeczywistości odbierany własnymi zmysłami, bo często jest powierzchowny, szukamy sensów dziwnych zachowań by odkryć, że „dziwne i niepojęte” jest logiczne, uporządkowane i piękne. Przywilejem jest obserwowanie jak praktyka czyni Go mistrzem (często rysuje nieprzerwanie przez wiele godzin). Prace Jeremiasza powstają w sposób szczególny. Zawsze rysuje bez szkicu. Często zaczyna od dziwnie nieistotnego szczegółu, by wokół niego stworzyć kompletną kompozycję. Rysuje bez poprawek, w skali. Jego kreska jest bezbłędna, tak jakby obraz, który chce opowiedzieć (obojętnie czy inspiracją jest natura, czy fotografia) został wchłonięty w całości, „zeskanowany” przez Jego mózg, a następnie wydrukowany bez cienia niepewności („Lizbona”). W pracach kolorowych Jego uporządkowany, logiczny mózg najpierw wybierze kolor, którego użyje najwięcej i naniesie wszędzie tam, gdzie powinien się znaleźć i do końca pracy już go nie użyje, a następnie w podobny sposób potraktuje pozostałą paletę barw. Jeremiasz ma szczęście do ludzi, a ludzie mają szczęście do Jeremiasza - wymienię tylko kilkoro: Sylwia R(osińska), Magda B(aranowska), Marek T(arwacki), Maciek R(ink), Dominika D(onde), to osoby, które m.in. organizowały i współuczestniczyły w edukacji Jeremiasza, tworząc nowatorską w Polsce ścieżkę edukacji włączającej. Na szczęście - tatą Jeremiasza jest artysta malarz - Witold Popiel, który całym swoim artystycznym doświadczeniem wspiera Jego rozwój (chociaż nie jest Jego nauczycielem). Na szczęście pierwszymi kolekcjonerami Jego prac (już dziecięcych) są Wojtek i Basia Pszoniakowie i Kora Jackowska. Na szczęście Jeremiasz nigdy nie będzie samotny wśród neurotypowych nas - ma brata Ignacego. Szczęśliwie każda wystawa prac Jeremiasza (m.in.Sejm RP 2013, Pałac Prezydencki 2014, Muzeum Narodowe 2015) zyskuje grono rzeczników Jego talentu. Szczęśliwie od 10. lat jest stypendystą Krajowego Funduszu na rzecz Dzieci - ogólnopolskiej instytucji wspierającej rozwój najbardziej uzdolnionych dzieci i młodzieży we wszystkich dziedzinach sztuki i nauki. A dzisiaj, na szczęście dla Jeremiasza, jesteśmy świadkami nowojorskiego spotkania z Tomkiem Sikorą. Oto kolejna odsłona świata według Jeremiasza - zdjęcia Nowego Jorku autorstwa Tomka Sikory pisane „ojczystym” językiem Jeremiasza Popiela.
Justyna Niegierysz
mama Jeremiasza

NOWOJORSKIE RELACJE
Tomek Sikora – Jeremiasz Popiel

NEY GALLERY & PRINTS
ul. SPOKOJNA 5, WARSZAWA
link

Wernisaż: 31.01.2020 r. o godzinie 19:30
Wystawa: 1.02. - 28.02.20

Galeria czynna:
wt.-pt.: 12:00 - 18:00
sb.-nd.: 13:00 - 18:00

To wydarzenie już minęło.
Sprawdź nadchodzące wydarzenia w dzielnicy Wola lub w kategoriach: wystawa