The English version of the site has a very limited content.
To fully use waw4free, go to the Polish version.
To fully use waw4free, go to the Polish version.
Weekend Otwartych Galerii | Disegno
exhibition
⌚ Start time: 12:00
📅 End Date: 21 June 2020
📌 Place: Warsaw - Śródmieście dist., Fundacja Profile, Franciszkańska 6 (show on the map)
[English below]
DISEGNO
20.06–19.09.2020
Artyści: Natalia Brandt, Andrzej Dłużniewski, Alicja Karska & Aleksandra Went, Jarosław Kozłowski, Zbigniew Libera, Józef Robakowski, Teresa Tyszkiewicz, Krzysztof Wodiczko
Weekend Otwartych Galerii
sobota: 12:00–20:00
niedziela: 14:00–18:00
wystawa czynna do 19 września 2020
od wtorku do soboty, w godz. 12–19
Rysunek, szkic, projekt, koncepcja, idea, zamysł – renesansowego pojęcia disegno nie da się jednoznacznie przetłumaczyć. Zaznaczano w nim rolę umysłu, widzenia, czy wreszcie kształtowania myśli rysunkiem. Z pojęciem disegno wiąże się zmiana statusu artysty, awansującego z odtwórcy na twórcę, już nie zręcznego rękodzielnika, ale twórcę kierującego się własnym zamysłem.
Znaczenia przypisywane zapomnianemu pojęciu disegno rezonowały w konceptualnych praktykach, w których wagi nabierał koncept sztuki niekoniecznie znajdujący odbicie w materializacji dzieła. Przedkładaniu idei towarzyszyło faworyzowanie rysunku jako medium opierającego się ideologicznym zawłaszczeniom i presjom dominujących estetyk. Z „wyrobionym politycznie spojrzeniem” wiązał rysunek już wcześniej Walter Benjamin widzący w „chybkim ołówku rysownika pogranicze zdolne roztrzaskać szablony tradycyjnej historii sztuki”.
Dla twórców pokazywanych na wystawie rysunek przestał być pograniczem, medium pośrednim, a tym bardziej domeną ćwiczenia biegłości ręki. Działania rysunkowe Jarosława Kozłowskiego od końca lat 60. pozostawały najbardziej bezpośrednim sposobem notacji idei artystycznych. Eksponując materialność i procesualność rysunku artysta dociekał jego czasu, przestrzeni i ciężaru. Na gruncie rysunku przenicowywał pojęcie obrazu Andrzej Dłużniewski, w serii Ikonogramów rozrysowywał kolejne, geometryczne konfiguracje przekształcania ramy nieobecnego obrazu. Natalia Brandt za pomocą rysunku rozwijała przewrotny dialog z modernistyczną tradycją, zwłaszcza mistrzem dadaistycznego absurdu przywoływanym w cyklu Spóźnionych rozmów z Kurtem Schwittersem.
To, co współcześnie nazywamy rysunkiem często nie jest dziełem ręki wyposażonej w ołówek, chociaż, paradoksalnie, może wydawać się bliższe dawnemu pojęciu disegno. Józef Robakowski posługując się papierem fotograficznym, nie używa nawet aparatu. Manipulując różnymi technologiami łącznie z ręczną „przecierką”, przedstawia jedną z kluczowych idei swojej sztuki dotyczącą komunikacji energetycznej, której nośnikiem są wyabstrahowane z rzeczywistości kąty energetyczne. W zapiskach Teresy Tyszkiewicz prowadzonych w jej Kalendarzu śladem ręki artystki jest gest przekłuwania papieru szpilkami i pokrywania pismem, w którym jak mantra powtarza się jedno słowo – épingle (franc. szpilka). Alicja Karska i Aleksandra Went zamiast papieru używają szkła, zamiast rysować wydrapują farbę pokrywającą odwrocia luster. W ich pracach zamiast odbicia oglądamy ślady niszczenia lustrzanego mimezis.
W idei disegno upatruje się też genezy współczesnego dizajnu, który dla artystów bywa obszarem krytycznego osądu świata. W szkicach Zbigniewa Libery, jego projektach zdeformowanych widzeniem samochodów, artysta wizualizuje apetyty wszechobecnego dizajnu podsuwającego style życia i sposoby postrzegania rzeczywistości. W ujęciu Krzysztofa Wodiczko projektowanie jest rodzajem utopii, skandalizującym funkcjonalizmem, którego przeznaczeniem nie jest doraźne rozwiązywanie problemów. Jego precyzyjne rysunki to projekty rożnych Instrumentów i Pojazdów mających ujawniać potrzeby, których istnienie jest największym skandalem.
-----------------
Artists: Natalia Brandt, Andrzej Dłużniewski, Alicja Karska & Aleksandra Went, Jarosław Kozłowski, Zbigniew Libera, Józef Robakowski, Teresa Tyszkiewicz, Krzysztof Wodiczko
Open Galleries Weekend
Saturday: 12:00–20:00
Sunday: 14:00–18:00
The exhibition is on view through September 19, 2020
Tuesday–Saturday, 12 noon–7 pm
A drawing, a sketch, a project, an idea, a concept, an idea, an intention – the Renaissance concept of disegno cannot be translated unambiguously. It marked the role of the mind, of seeing, or finally, of shaping thoughts with drawing. The notion of disegno is connected with the change of the status of an artist, who advances from performer to creator, no longer a skillful craftsman, but an artist guided by their own intention.
The meanings attributed to the forgotten concept of disegno resonated in conceptual practices in which the concept of art, not necessarily reflected in the materialisation of the work, gained importance. The presentation of ideas was accompanied by favouring of drawing as a medium based on ideological appropriations and pressures of dominant aesthetics. Walter Benjamin connected drawing with the “politically sophisticated perspective”, seeing “marginal areas which sooner or later meant the ruin of a whole series of clichés in traditional art history” in the "deft pencil of a draughtsman”.
For the artists presented in this exhibition, drawing has ceased to be a marginal area, an intermediate medium, let alone a domain of a hand fluency exercise. Since the end of the 60’s, Jarosław Kozłowski’s drawings have remained the most direct way of noting down artistic ideas. Exposing the materiality and processuality of drawing, the artist has been exploring its time, space and weight. Andrzej Dłużniewski has been penetrating the concept of a picture in his drawings. In the series of Iconograms, he has been drawing subsequent geometric configurations of transforming the frame of an absent picture. Natalia Brandt used drawing to develop a perverse dialogue with the modernistic tradition, especially the master of the Dadaist absurd evoked in the series of Belated Talks with Kurt Schwitters.
What we call drawing today is often not the work of a hand equipped with a pencil, although, paradoxically, it may seem closer to the old concept of disegno. Józef Robakowski, using photographic paper, does not even use a camera. By manipulating various technologies, including a manual “wiper”, he presents one of the key ideas of his art concerning energy communication, which is based on energy angles abstracted from reality. In Teresa Tyszkiewicz’s notes in her Calendar, the trace of the artist’s hand is a gesture of piercing the paper with pins and covering it with writing in which, like a mantra, one word is repeated – épingle (French, “pin”). Alicja Karska and Aleksandra Went use glass instead of paper; instead of drawing they scratch out the paint covering the backs of mirrors. In their works, instead of a reflection, we see traces of destruction of the mirror mimesis.
We can also see the origins of contemporary design in the idea of disegno, which for artists can be an area of critical judgement of the world. In Zbigniew Libera’s sketches, his projects deformed by the vision of cars, the artist visualises appetites of the ubiquitous design suggesting lifestyles and ways of perceiving reality. From Krzysztof Wodiczko’s point of view, design is a kind of utopia, a scandalous functionalism whose purpose is not to solve problems on an ad hoc basis. His precise drawings are the designs of various Instruments and Vehicles intended reveal needs whose existence is the greatest scandal.
DISEGNO
20.06–19.09.2020
Artyści: Natalia Brandt, Andrzej Dłużniewski, Alicja Karska & Aleksandra Went, Jarosław Kozłowski, Zbigniew Libera, Józef Robakowski, Teresa Tyszkiewicz, Krzysztof Wodiczko
Weekend Otwartych Galerii
sobota: 12:00–20:00
niedziela: 14:00–18:00
wystawa czynna do 19 września 2020
od wtorku do soboty, w godz. 12–19
Rysunek, szkic, projekt, koncepcja, idea, zamysł – renesansowego pojęcia disegno nie da się jednoznacznie przetłumaczyć. Zaznaczano w nim rolę umysłu, widzenia, czy wreszcie kształtowania myśli rysunkiem. Z pojęciem disegno wiąże się zmiana statusu artysty, awansującego z odtwórcy na twórcę, już nie zręcznego rękodzielnika, ale twórcę kierującego się własnym zamysłem.
Znaczenia przypisywane zapomnianemu pojęciu disegno rezonowały w konceptualnych praktykach, w których wagi nabierał koncept sztuki niekoniecznie znajdujący odbicie w materializacji dzieła. Przedkładaniu idei towarzyszyło faworyzowanie rysunku jako medium opierającego się ideologicznym zawłaszczeniom i presjom dominujących estetyk. Z „wyrobionym politycznie spojrzeniem” wiązał rysunek już wcześniej Walter Benjamin widzący w „chybkim ołówku rysownika pogranicze zdolne roztrzaskać szablony tradycyjnej historii sztuki”.
Dla twórców pokazywanych na wystawie rysunek przestał być pograniczem, medium pośrednim, a tym bardziej domeną ćwiczenia biegłości ręki. Działania rysunkowe Jarosława Kozłowskiego od końca lat 60. pozostawały najbardziej bezpośrednim sposobem notacji idei artystycznych. Eksponując materialność i procesualność rysunku artysta dociekał jego czasu, przestrzeni i ciężaru. Na gruncie rysunku przenicowywał pojęcie obrazu Andrzej Dłużniewski, w serii Ikonogramów rozrysowywał kolejne, geometryczne konfiguracje przekształcania ramy nieobecnego obrazu. Natalia Brandt za pomocą rysunku rozwijała przewrotny dialog z modernistyczną tradycją, zwłaszcza mistrzem dadaistycznego absurdu przywoływanym w cyklu Spóźnionych rozmów z Kurtem Schwittersem.
To, co współcześnie nazywamy rysunkiem często nie jest dziełem ręki wyposażonej w ołówek, chociaż, paradoksalnie, może wydawać się bliższe dawnemu pojęciu disegno. Józef Robakowski posługując się papierem fotograficznym, nie używa nawet aparatu. Manipulując różnymi technologiami łącznie z ręczną „przecierką”, przedstawia jedną z kluczowych idei swojej sztuki dotyczącą komunikacji energetycznej, której nośnikiem są wyabstrahowane z rzeczywistości kąty energetyczne. W zapiskach Teresy Tyszkiewicz prowadzonych w jej Kalendarzu śladem ręki artystki jest gest przekłuwania papieru szpilkami i pokrywania pismem, w którym jak mantra powtarza się jedno słowo – épingle (franc. szpilka). Alicja Karska i Aleksandra Went zamiast papieru używają szkła, zamiast rysować wydrapują farbę pokrywającą odwrocia luster. W ich pracach zamiast odbicia oglądamy ślady niszczenia lustrzanego mimezis.
W idei disegno upatruje się też genezy współczesnego dizajnu, który dla artystów bywa obszarem krytycznego osądu świata. W szkicach Zbigniewa Libery, jego projektach zdeformowanych widzeniem samochodów, artysta wizualizuje apetyty wszechobecnego dizajnu podsuwającego style życia i sposoby postrzegania rzeczywistości. W ujęciu Krzysztofa Wodiczko projektowanie jest rodzajem utopii, skandalizującym funkcjonalizmem, którego przeznaczeniem nie jest doraźne rozwiązywanie problemów. Jego precyzyjne rysunki to projekty rożnych Instrumentów i Pojazdów mających ujawniać potrzeby, których istnienie jest największym skandalem.
-----------------
Artists: Natalia Brandt, Andrzej Dłużniewski, Alicja Karska & Aleksandra Went, Jarosław Kozłowski, Zbigniew Libera, Józef Robakowski, Teresa Tyszkiewicz, Krzysztof Wodiczko
Open Galleries Weekend
Saturday: 12:00–20:00
Sunday: 14:00–18:00
The exhibition is on view through September 19, 2020
Tuesday–Saturday, 12 noon–7 pm
A drawing, a sketch, a project, an idea, a concept, an idea, an intention – the Renaissance concept of disegno cannot be translated unambiguously. It marked the role of the mind, of seeing, or finally, of shaping thoughts with drawing. The notion of disegno is connected with the change of the status of an artist, who advances from performer to creator, no longer a skillful craftsman, but an artist guided by their own intention.
The meanings attributed to the forgotten concept of disegno resonated in conceptual practices in which the concept of art, not necessarily reflected in the materialisation of the work, gained importance. The presentation of ideas was accompanied by favouring of drawing as a medium based on ideological appropriations and pressures of dominant aesthetics. Walter Benjamin connected drawing with the “politically sophisticated perspective”, seeing “marginal areas which sooner or later meant the ruin of a whole series of clichés in traditional art history” in the "deft pencil of a draughtsman”.
For the artists presented in this exhibition, drawing has ceased to be a marginal area, an intermediate medium, let alone a domain of a hand fluency exercise. Since the end of the 60’s, Jarosław Kozłowski’s drawings have remained the most direct way of noting down artistic ideas. Exposing the materiality and processuality of drawing, the artist has been exploring its time, space and weight. Andrzej Dłużniewski has been penetrating the concept of a picture in his drawings. In the series of Iconograms, he has been drawing subsequent geometric configurations of transforming the frame of an absent picture. Natalia Brandt used drawing to develop a perverse dialogue with the modernistic tradition, especially the master of the Dadaist absurd evoked in the series of Belated Talks with Kurt Schwitters.
What we call drawing today is often not the work of a hand equipped with a pencil, although, paradoxically, it may seem closer to the old concept of disegno. Józef Robakowski, using photographic paper, does not even use a camera. By manipulating various technologies, including a manual “wiper”, he presents one of the key ideas of his art concerning energy communication, which is based on energy angles abstracted from reality. In Teresa Tyszkiewicz’s notes in her Calendar, the trace of the artist’s hand is a gesture of piercing the paper with pins and covering it with writing in which, like a mantra, one word is repeated – épingle (French, “pin”). Alicja Karska and Aleksandra Went use glass instead of paper; instead of drawing they scratch out the paint covering the backs of mirrors. In their works, instead of a reflection, we see traces of destruction of the mirror mimesis.
We can also see the origins of contemporary design in the idea of disegno, which for artists can be an area of critical judgement of the world. In Zbigniew Libera’s sketches, his projects deformed by the vision of cars, the artist visualises appetites of the ubiquitous design suggesting lifestyles and ways of perceiving reality. From Krzysztof Wodiczko’s point of view, design is a kind of utopia, a scandalous functionalism whose purpose is not to solve problems on an ad hoc basis. His precise drawings are the designs of various Instruments and Vehicles intended reveal needs whose existence is the greatest scandal.