[Dalsza część artykułu poniżej ⬇️]
Na czym polega niestabilność nadgarstka?
Niestabilność nadgarstka ma związek z uszkodzonymi, rozciągniętymi lub osłabionymi więzadłami, które nie są w stanie pełnić swojej funkcji. Z tego też powodu może dojść do ruchomości w obszarze stawów znajdujących się w okolicy nadgarstka.
Najdelikatniejszym typem tego problemu zdrowotnego jest naciągnięcie ścięgna bez jego zerwania, co może wiązać się z bólem. Trudniej na co dzień poradzić sobie osobom, które doznały częściowego naderwania więzadła, ponieważ prócz bólu zauważają w okolicy dłoni sporą opuchliznę. Gdy natomiast więzadło zostanie całkowicie zerwane, staw traci swoją stabilność, przez co wykonywanie codziennych czynności jest niezwykle trudne, bolesne i uciążliwe. W najgorszych przypadkach konieczna jest artroskopia nadgarstka.
Objawy niestabilności nadgarstka
Osoby, u których występuje niestabilność nadgarstka, mogą odczuwać charakterystyczne przeskakiwanie w stawie. Nierzadko pacjenci skarżą się też na efekt „klikania” oraz dolegliwości bólowe.
Zdarza się także, że pojawiają się problemy z podnoszeniem różnych rzeczy, ponieważ dłoń jest wyraźnie osłabiona. Próba zachowania ruchliwości stawu może skończyć się odczuwaniem nagłego, ostrego bólu, który bardzo utrudnia codzienne funkcjonowanie.
U niektórych pacjentów można zaobserwować również ograniczenie ruchomości stawu i brak pełnej swobody ruchu.
Diagnostyka przed wyborem metody leczenia
Aby dobrać odpowiednią metodę leczenia, bardzo ważne jest przeprowadzenie wywiadu medycznego z pacjentem oraz wykonanie badania palpacyjnego. Lekarz w trakcie badania będzie mógł określić, w którym miejscu występuje niestabilność — również z pomocą badania rentgenowskiego. Jeśli natomiast istnieje podejrzenie bardzo zaawansowanego uszkodzenia, może zdecydować o wykonaniu rezonansu magnetycznego.
Sposoby leczenia niestabilności nadgarstka
Wybór metody leczenia zależy między innymi od tego, w którym miejscu pojawia się kontuzja, ile czasu minęło od zauważenia problemu, a także jakie szkody zwyrodnieniowe powstały wskutek braku odpowiednio wcześnie wdrożonego leczenia.
Jedną z metod jest wspomniana już wyżej artroskopia nadgarstka. Mowa tutaj o metodzie operacyjnej, która polega na wykonaniu kilku niewielkich nacięć na skórze. Może być również stosowana w celach diagnostycznych.
Do przeprowadzenia całej procedury potrzebny jest artroskop, czyli niewielkie urządzenie, które posiada specjalną końcówkę zaopatrzoną w dodatkowe światło i kamerę. Po jej wprowadzeniu w obszar uszkodzonego stawu przez wspomniane nacięcia lekarz moce ocenić jego kondycję, strukturę i stwierdzić, czy występują zmiany patologiczne wymagające operacji.
Dzięki artroskopii lekarze mogą dokładnie ocenić stan chrząstek, błony maziowej, więzadeł, a także stwierdzić, czy w obrębie stawu znajdują się zmiany zwyrodnieniowe.
Jeśli w trakcie badania diagnostycznego zostaną wykryte jakieś niepokojące zmiany, istnieje możliwość np. naprawienia uszkodzonego więzadła z pomocą innych narzędzi chirurgicznych wprowadzonych do stawu.
Wybór artroskopii jako metody umożliwiającej postawienie diagnozy i wprowadzenie leczenia pozwala na zachowanie precyzji podczas całego zabiegu, dokładne oszacowanie zmian wymagających naprawy, a także wymaga stosunkowo krótkiego, maksymalnie trzydniowego pobytu w szpitalu. Ponadto po tym zabiegu pacjent szybciej wraca do zdrowia, natomiast ingerencja chirurga nią wyrządza tak dużych uszkodzeń tkanek, jak to może mieć miejsce przy tradycyjnych metodach operacyjnych. Dlatego też artroskopia w przypadku nadgarstka jest stosowana zawsze, gdy tylko można z niej skorzystać w przypadku konkretnego pacjenta.
