Franciszek Orłowski TU NA DOLE JEST JESZCZE DUŻO MIEJSCA - otwarcie wystawy

FRANCISZEK ORŁOWSKI
Tu na dole jest jeszcze dużo miejsca

Otwarcie: piątek 23 października 2015, godz. 18.00
Wstęp wolny.

Wystawa trwa do 10 stycznia 2016
Kurator: Marek Goździewski
Koordynacja: Patrycja Rómmel

„W centrum mojego zainteresowania jest człowiek – powiedział w jednym z wywiadów Franciszek Orłowski – Pojedynczy człowiek, jego losy, i zawsze on, we współczesnej przestrzeni społecznej, ekonomicznej i politycznej”.

„Tu na dole jest jeszcze dużo miejsca” to pierwsza przeglądowa wystawa Franciszka Orłowskiego, jednego z najbardziej znanych polskich artystów młodego pokolenia. Orłowski w swojej twórczości wyraża refleksje i odczucia związane z doświadczeniem życia w młodej demokracji, kapitalistycznym systemie społecznym i ekonomicznym oraz rolą, jaką mogą odgrywać w nich artysta i sztuka.

Tytuł wystawy jest nieco enigmatyczny – nie narzuca żadnych sensów, właściwie proponuje tylko, żeby otworzyć oczy i się rozejrzeć.

Słowa „Tu na dole jest jeszcze dużo miejsca” mogą odnosić się do działań w mikroskali, których celem jest usuwanie z widoku, z przestrzeni reprezentacyjnej domu lub mieszkania, rzeczy niepotrzebnych lub nieefektownych, i umieszczanie ich gdzieś „na dole” – np. w piwnicy lub w szafie. W makroskali lub skali globalnej tytuł wystawy można odnieść do działań o podobnym charakterze, których skutkiem jest przemieszczanie do „dolnych części” rozwarstwionego współczesnego świata nie tylko przedmiotów, lecz również całych grup społecznych lub społeczności.

W swoich performatywno-procesualnych pracach Franciszek Orłowski zwraca uwagę na niektóre z nich jako symptomy skutków nierówności, w szczególności na bezdomnych i emigrantów, którzy poszukują (często jakiejkolwiek) pracy. Przygląda się uważnie systemom edukacji czy, w ogólniejszym planie, działaniom i praktykom we współczesnych przestrzeniach społecznych, ekonomicznych i politycznych, które utrwalają i pogłębiają nierówności. Orłowski zwraca uwagę na to, że ta reprezentacyjna część, która mówi o równości, jest krucha, a związana z nią przestrzeń symboliczna – niemal na krawędzi załamania.

„Przypuszczam, że przyszłość będzie irracjonalna, a emocje będą odgrywać ważną rolę” –tymi słowami Franciszek Orłowski wskazuje na kolejny istotny wątek swojej twórczości. Z jednej strony dostrzega w gniewie i przemocy energię, która może skierować się przeciwko „reprezentacyjnemu” światu, wprowadzonym w nim uregulowaniom i racjonalnym zabezpieczeniom. W pracach Orłowskiego można dostrzec troskę podobną do tej, którą Angus Deaton wyraził mówiąc, że „martwi się o świat, w którym bogaci są w stanie pisać reguły, którym pozostali muszą się podporządkować”. Z drugiej strony wskazuje, podobnie jak Alain Badiou, na energię „serca” i empatii, które nie respektując praw, mogą również doprowadzić do zmiany we współczesnym świecie, w jego konstrukcji i funkcjonowaniu.

Na wystawie prezentowane są dwie grupy prac Franciszka Orłowskiego. Pierwszą z nich stanowią starsze prace artysty, niektóre już ikoniczne, takie jak „Pocałunek miłości” (2009), „Projekt 0” (2008–2011) czy „Przymierzalnia” (2012), poświęcone bezdomnym i bezdomności, zarówno w sensie społecznym, jak i egzystencjalnym. I nierówności. A także dążeniu do jej usunięcia. Rejestrują one i jednocześnie utrwalają ślady obecności tej grupy społecznej, a poprzez nie i nierówności społecznych. Wyrażają też niezgodę na wykluczenie i przysłanianie tej niewygodnej części spektrum społecznego. Z drugiej natomiast strony, oddziałując na zmysły węchu i wzroku, poprzez które w obecnych czasach twórcy świata konsumpcji wpływają na jednostkę i kształtują ją, odwołują się też do społeczeństwa, w celu zwrócenia uwagi zarówno na tę grupę, jak i na mechanizmy kształtowania postaw jednostki oraz wpływy, jakim ona podlega.

Na drugą grupę składają się projekty nowsze i najnowsze, w tym „Mizukiri” (2014, zrealizowane wspólnie z Janem Szewczykiem), „Studium pamięci” (2014) oraz „Akupunktura” (2015), związane z refleksją nad przestrzenią symboliczną, kulturową i edukacyjną. Prace te są poświęcone kształtowaniu postaw społecznych, stosunkowi do dziedzictwa i pamięci o nim, tworzeniu uregulowanej, racjonalnej, bezpiecznej i poddanej kontroli przestrzeni, która stanowi osłonę i ochronę przed tym, co irracjonalne i nieprzewidywalne, bez względu na to, czy to emocje i uczucia związane z doświadczeniem nierówności, czy siła związanych z planetą i jej klimatem żywiołów.


Franciszek Orłowski – artysta konceptualny, rzeźbiarz, twórca filmów wideo – urodził się w 1984 roku w Poznaniu. W 2010 ukończył studia na Wydziale Komunikacji Multimedialnej na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu. Dyplom w zakresie intermediów zrealizował pod kierunkiem prof. Mirosława Bałki oraz prof. Piotra Kurki. Jego projekty mają charakter egzystencjalny, związane są często z międzyludzkimi relacjami, ich brakiem lub usterkami, oraz refleksją nad rolą człowieka z perspektywy tego, co dzieje się współcześnie. Swoje prace pokazywał na wystawach „British British Polish Polish” (CSW Zamek Ujazdowski, Warszawa, 2013), ART IST KUKU NU UT, PRADA PRAVDA (Tartu, Estonia, 2013), „Splendor tkaniny” (Zachęta, Warszawa, 2013), „Apoptoza” (BWA Wrocław, 2012), „Double Game – Podwójna gra” (polsko-ukraiński projekt specjalny w ramach 1. Międzynarodowego Biennale Sztuki Współczesnej, Mystetskyi Arsenal, Kijów, 2012), „Potencjalne miasto” (galeria Arsenał, Białystok, 2012), „After Socialist Statues” (kim? Contemporary Art Centre, Ryga, 2011), „Mir” (Galeria Arsenał, Białystok 2011), „Projekty wybrane” (BWA Zielona Góra 2011), „Rób tak” (Stereo, Poznań, 2010), „Zerreißproben” (Lepiziger Kreis, Lipsk, 2010), „Nie ma sorry” (Muzeum Sztuki Nowoczesnej, Warszawa, 2008).

To wydarzenie już minęło.
Sprawdź nadchodzące wydarzenia w dzielnicy Śródmieście lub w kategoriach: wystawa