STRATY ZAMIERZONE

STRATY ZAMIERZONE – nowa wystawa w DSH!
🗓 Wernisaż: 9.10.2025, godz. 18:00
📅 Wystawa: 9.10.2025–22.02.2026

Zapraszamy na wystawę:
od wtorku do piątku: 10:00–20:00
w sobotę i niedzielę: 12:00–20:00

DSH zaprasza na wystawę zdjęć fotoreporterki i fotoreporterów prestiżowej agencji Magnum, takich jak: 𝐒𝐚𝐛𝐢𝐡𝐚 𝐂̧𝐢𝐦𝐞𝐧, 𝐀𝐛𝐛𝐚𝐬, 𝐀𝐧𝐭𝐨𝐢𝐧𝐞 𝐝’𝐀𝐠𝐚𝐭𝐚, 𝐑𝐚𝐟𝐚ł 𝐌𝐢𝐥𝐚𝐜𝐡, 𝐏𝐚𝐨𝐥𝐨 𝐏𝐞𝐥𝐥𝐞𝐠𝐫𝐢𝐧, 𝐌𝐨𝐢𝐬𝐞𝐬 𝐒𝐚-𝐦𝐚𝐧 i 𝐉𝐞́𝐫𝐨̂𝐦𝐞 𝐒𝐞𝐬𝐬𝐢𝐧𝐢. Kuratorkami wystawy zatytułowanej „STRATY ZAMIERZONE” są 𝐊𝐚𝐭𝐚𝐫𝐳𝐲𝐧𝐚 𝐏𝐮𝐜𝐡𝐚𝐥𝐬𝐤𝐚 (DSH) i 𝐁𝐞𝐚𝐭𝐚 Ł𝐲𝐳̇𝐰𝐚-𝐒𝐨𝐤𝐨́ł (DSH), a współkuratorką 𝐈𝐫𝐞𝐧𝐞 𝐋𝐨𝐦𝐛𝐚𝐫𝐝𝐨 (Magnum Photos). Autorkami projektu graficznego wystawy i identyfikacji wizualnej są 𝐁𝐚𝐫𝐛𝐚𝐫𝐚 𝐒ł𝐮𝐠𝐨𝐜𝐤𝐚 i 𝐉𝐮𝐥𝐢𝐚 𝐖𝐫𝐨́𝐛𝐥𝐞𝐰𝐬𝐤𝐚 (Lotne Studio).

Spółdzielnię 𝐌𝐚𝐠𝐧𝐮𝐦 𝐏𝐡𝐨𝐭𝐨𝐬 założyło w 1947 roku pięciu fotografów: Robert Capa, Henri Cartier-Bresson, David „Chim” Seymour, George Rodger i William Vandivert, którzy rozgłos zdobyli m.in. dzięki relacjonowaniu konfliktów zbrojnych. W ciągu kilkudziesięciu lat działalności Magnum Photos stała się prestiżową agencją fotograficzną, której archiwa to swoista kronika historii politycznej
i społecznej świata. Na przestrzeni lat zmieniała się technika wojenna, lecz tragiczne skutki wojen się nie zmieniły, a fotografowie Magnum nadal je dokumentują. Na wystawie w DSH zobaczymy wybranych z archiwum Magnum kilkanaście zdjęć takich twórców jak: Antoine d’Agata, Sabiha Çimen, Rafał Milach, Paolo Pellegrin, Moises Saman i Jérôme Sessini, które tworzą fotoreportaż z życia w czasie wojny w Ukrainie. Do tej krótkiej fotograficznej opowieści kuratorki dołączyły kilka zdjęć Abbasa z wojny w byłej Jugosławii, która się już skończyła, a zniszczone miasta – podobnie jak Warszawa sprzed 80 lat – są odbudowane i żyje się w nich od nowa.

📢𝐉𝐞𝐬𝐢𝐞𝐧𝐢𝐚̨ 𝐭𝐞̨ 𝐰𝐲𝐣𝐚̨𝐭𝐤𝐨𝐰𝐚̨ 𝐰𝐲𝐬𝐭𝐚𝐰𝐞̨ 𝐛𝐞̨𝐝𝐳𝐢𝐞 𝐦𝐨𝐳̇𝐧𝐚 𝐳𝐨𝐛𝐚𝐜𝐳𝐲𝐜́ 𝐰 𝐬𝐢𝐞𝐝𝐳𝐢𝐛𝐢𝐞 𝐃𝐒𝐇 𝐩𝐫𝐳𝐲 𝐮𝐥. 𝐊𝐚𝐫𝐨𝐰𝐞𝐣 𝟐𝟎. 𝐖𝐞𝐫𝐧𝐢𝐬𝐚𝐳̇ 𝐨𝐝𝐛𝐞̨𝐝𝐳𝐢𝐞 𝐬𝐢𝐞̨ 𝟗 𝐩𝐚𝐳́𝐝𝐳𝐢𝐞𝐫𝐧𝐢𝐤𝐚 𝟐𝟎𝟐𝟓 𝐨 𝐠. 𝟏𝟖:𝟎𝟎.

📖𝐎𝐭𝐰𝐚𝐫𝐜𝐢𝐮 𝐰𝐲𝐬𝐭𝐚𝐰𝐲 𝐭𝐨𝐰𝐚𝐫𝐳𝐲𝐬𝐳𝐲 𝐩𝐫𝐞𝐦𝐢𝐞𝐫𝐚 𝐚𝐥𝐛𝐮𝐦𝐮 „𝐒𝐭𝐫𝐚𝐭𝐲 𝐳𝐚𝐦𝐢𝐞𝐫𝐳𝐨𝐧𝐞”, 𝐤𝐭𝐨́𝐫𝐲 𝐛𝐞̨𝐝𝐳𝐢𝐞 𝐝𝐨 𝐤𝐮𝐩𝐢𝐞𝐧𝐢𝐚 𝐰 𝐊𝐬𝐢𝐞̨𝐠𝐚𝐫𝐧𝐢 𝐃𝐒𝐇.
Wojna w Ukrainie to atak na niepodległe państwo i konflikt, jakiego Europejczycy nie doświadczyli od lat. Toczy się na kontynencie postrzeganym jako bezpieczne i stabilne miejsce do życia. Nasze pokolenie wierzyło, że takie zbrodnie, które popełniono w byłej Jugosławii, już się w Europie nie powtórzą. Tymczasem regularna wojna trwa już trzeci rok, kilkaset kilometrów od Warszawy. Pochłonęła setki tysięcy ofiar. Nie wiadomo, jak i kiedy się skończy. Zniszczone miasta, infrastruktura, masowe groby, porwane dzieci to nie „collateral damage” – „przypadkowe straty w obszarach cywilnych spowodowane działaniami wojennymi”, tylko straty jak najbardziej zamierzone, ofiary egzekucji, ostrzałów, bombardowań, planowych uprowadzeń. Nikt nie powinien mieć wątpliwości, kto w tej wojnie jest ofiarą, a kto agresorem. Czy zdjęcia mogą zmienić świat? Na pewno wnikliwie go dokumentują, są świadectwem. Podpisane nazwiskiem autora i nazwą sprawdzonej, renomowanej agencji fotograficznej dają nam pewność,
że pokazują prawdę. Obecnie jedna wypowiedź światowego przywódcy potrafi „zmienić” bohatera w zbrodniarza, a zbrodniarza
w bohatera. W naszych czasach historię łatwo napisać na nowo i zilustrować obrazami wykorzystującymi narzędzia sztucznej inteligencji. Fotografia reporterska, gromadzenie świadectw, publikowanie sprawdzonych informacji i faktów wyda-ją się więc ważniejsze niż kiedykolwiek. Stanowią przeciwwagę dla propagandy politycznej i fake newsów.

𝑍𝑎𝑑𝑎𝑛𝑖𝑒 𝑏𝑦ł𝑜 𝑡𝑟𝑢𝑑𝑛𝑒 – 𝑤𝑦𝑏𝑟𝑎𝑐́ 𝑧 𝑎𝑟𝑐ℎ𝑖𝑤𝑢𝑚 𝑀𝑎𝑔𝑛𝑢𝑚 𝑘𝑖𝑙𝑘𝑎𝑛𝑎𝑠́𝑐𝑖𝑒 𝑧𝑑𝑗𝑒̨𝑐́ 𝑖 𝑠𝑡𝑤𝑜𝑟𝑧𝑦𝑐́ 𝑓𝑜𝑡𝑜𝑟𝑒𝑝𝑜𝑟𝑡𝑎𝑧̇ 𝑧 𝑧̇𝑦𝑐𝑖𝑎 𝑤 𝑐𝑧𝑎𝑠𝑖𝑒 𝑤𝑜𝑗𝑛𝑦 𝑤 𝑈𝑘𝑟𝑎𝑖𝑛𝑖𝑒. 𝑍𝑎𝑙𝑒𝑧̇𝑎ł𝑜 𝑛𝑎𝑚, 𝑏𝑦 𝑏𝑦ł𝑜 𝑤 𝑛𝑖𝑚 𝑗𝑎𝑘 𝑛𝑎𝑗𝑚𝑛𝑖𝑒𝑗 𝑏𝑒𝑧𝑝𝑜𝑠́𝑟𝑒𝑑𝑛𝑖𝑐ℎ 𝑜𝑏𝑟𝑎𝑧𝑜́𝑤 𝑤𝑜𝑗𝑛𝑦, 𝑎𝑙𝑒 𝑏𝑦 𝑡𝑒 𝑧𝑑𝑗𝑒̨𝑐𝑖𝑎 𝑝𝑜𝑟𝑢𝑠𝑧𝑦ł𝑦, 𝑧𝑚𝑢𝑠𝑖ł𝑦 𝑑𝑜 𝑟𝑒𝑓𝑙𝑒𝑘𝑠𝑗𝑖 𝑤𝑠𝑧𝑦𝑠𝑡𝑘𝑖𝑐ℎ, 𝑘𝑡𝑜́𝑟𝑦𝑚 𝑤𝑜𝑗𝑛𝑎 𝑠𝑖𝑒̨ 𝑜𝑝𝑎𝑡𝑟𝑧𝑦-ł𝑎 𝑙𝑢𝑏 𝑘𝑡𝑜́𝑟𝑧𝑦 𝑗𝑎̨ 𝑟𝑎𝑐𝑗𝑜𝑛𝑎𝑙𝑖𝑧𝑢𝑗𝑎̨ – mówi 𝐊𝐚𝐭𝐚𝐫𝐳𝐲𝐧𝐚 𝐏𝐮𝐜𝐡𝐚𝐥𝐬𝐤𝐚 (DSH), kuratorka wystawy.
𝑃𝑜𝑐𝑧𝑎̨𝑡𝑘𝑜𝑤𝑜 𝑝𝑙𝑎𝑛𝑜𝑤𝑎ł𝑦𝑠́𝑚𝑦 𝑝𝑜𝑘𝑎𝑧𝑎𝑛𝑖𝑒 𝑧̇𝑦𝑐𝑖𝑎 𝑤 𝑟𝑢𝑖𝑛𝑎𝑐ℎ, 𝑗𝑎𝑘 𝑛𝑎 𝑓𝑜𝑡𝑜𝑔𝑟𝑎𝑓𝑖𝑎𝑐ℎ 𝑜𝑑𝑟𝑎𝑑𝑧𝑎𝑗𝑎̨𝑐𝑒𝑗 𝑠𝑖𝑒̨ 𝑝𝑜 𝐼𝐼 𝑤𝑜𝑗𝑛𝑖𝑒 𝑠́𝑤𝑖𝑎𝑡𝑜𝑤𝑒𝑗 𝑊𝑎𝑟𝑠𝑧𝑎𝑤𝑦. 𝑇𝑟𝑢𝑑𝑛𝑜 𝑗𝑒𝑑𝑛𝑎𝑘 𝑠𝑘𝑢𝑝𝑖𝑐́ 𝑠𝑖𝑒̨ 𝑛𝑎 𝑡𝑦𝑚 𝑎𝑠𝑝𝑒𝑘𝑐𝑖𝑒 𝑤 𝑠𝑦𝑡𝑢𝑎𝑐𝑗𝑖, 𝑔𝑑𝑦 𝑘𝑜𝑛𝑓𝑙𝑖𝑘𝑡 𝑛𝑎𝑑𝑎𝑙 𝑡𝑟𝑤𝑎. 𝑊𝑖𝑒𝑙𝑢 𝑙𝑢𝑑𝑧𝑖 𝑧𝑔𝑖𝑛𝑒̨ł𝑜, 𝑤𝑖𝑒𝑙𝑢 𝑤𝑦𝑗𝑒𝑐ℎ𝑎ł𝑜, 𝑤𝑖𝑒𝑙𝑢 𝑤𝑎𝑙𝑐𝑧𝑦, 𝑤𝑖𝑒̨𝑘𝑠𝑧𝑜𝑠́𝑐́ 𝑤𝑐𝑖𝑎̨𝑧̇ 𝑠𝑡𝑎𝑟𝑎 𝑠𝑖𝑒̨ 𝑧̇𝑦𝑐́ – 𝑗𝑎𝑘 𝑛𝑎𝑗𝑛𝑜𝑟𝑚𝑎𝑙𝑛𝑖𝑒𝑗 𝑤 𝑡𝑦𝑐ℎ 𝑛𝑖𝑒𝑛𝑜𝑟𝑚𝑎𝑙𝑛𝑦𝑐ℎ 𝑐𝑧𝑎𝑠𝑎𝑐ℎ – dodaje 𝐁𝐞𝐚𝐭𝐚 Ł𝐲𝐳̇𝐰𝐚-𝐒𝐨𝐤𝐨́ł (DSH), kuratorka wystawy.

𝐈𝐫𝐞𝐧𝐞 𝐋𝐨𝐦𝐛𝐚𝐫𝐝𝐨 z Magnum Photos, współkuratorka wystawy, podkreśla, że prezentowane na wystawie prace łączy nie tylko tematyka wojenna. Ł𝑎̨𝑐𝑧𝑦 𝑗𝑒 𝑡𝑎𝑘𝑧̇𝑒 𝑏𝑟𝑎𝑘 𝑧𝑔𝑜𝑑𝑦 𝑛𝑎 𝑡𝑜, 𝑎𝑏𝑦 𝑘𝑜𝑛𝑠𝑒𝑘𝑤𝑒𝑛𝑐𝑗𝑒 𝑤𝑜𝑗𝑒𝑛 𝑟𝑜𝑧𝑚𝑦ł𝑦 𝑠𝑖𝑒̨ 𝑤 𝑠𝑧𝑢𝑚 𝑡ł𝑎. 𝑇𝑒 𝑓𝑜𝑡𝑜𝑔𝑟𝑎𝑓𝑖𝑒 𝑛𝑖𝑒 𝑢𝑜𝑔𝑜́𝑙𝑛𝑖𝑎𝑗𝑎̨ 𝑖 𝑛𝑖𝑒 𝑒𝑠𝑡𝑒𝑡𝑦𝑧𝑢𝑗𝑎̨ 𝑐𝑖𝑒𝑟𝑝𝑖𝑒𝑛𝑖𝑎. 𝑈𝑝𝑖𝑒𝑟𝑎𝑗𝑎̨ 𝑠𝑖𝑒̨ 𝑝𝑟𝑧𝑦 𝑗𝑒𝑔𝑜 𝑑𝑜𝑝𝑟𝑒𝑐𝑦𝑧𝑜𝑤𝑎𝑛𝑒𝑗 𝑛𝑎𝑡𝑢𝑟𝑧𝑒, 𝑘𝑡𝑜́𝑟𝑎 𝑑𝑜𝑡𝑦𝑘𝑎 𝑘𝑜𝑛𝑘𝑟𝑒𝑡𝑛𝑦𝑐ℎ 𝑙𝑢𝑑𝑧𝑖, 𝑚𝑖𝑒𝑗𝑠𝑐𝑎 𝑖 𝑠𝑧𝑐𝑧𝑒𝑔𝑜́ł𝑦 𝑑𝑜𝑚𝑎𝑔𝑎𝑗𝑎̨𝑐𝑒 𝑠𝑖𝑒̨ 𝑝𝑎𝑚𝑖𝑒̨𝑐𝑖. 𝑊 𝑐𝑧𝑎𝑠𝑎𝑐ℎ 𝑘𝑖𝑒𝑑𝑦 𝑝𝑟𝑎𝑤𝑑𝑎 𝑗𝑒𝑠𝑡 𝑐𝑜𝑟𝑎𝑧 𝑏𝑎𝑟𝑑𝑧𝑖𝑒𝑗 𝑝𝑜𝑑𝑎𝑡𝑛𝑎 𝑛𝑎 𝑧𝑛𝑖𝑒𝑘𝑠𝑧𝑡𝑎ł𝑐𝑒𝑛𝑖𝑎, 𝑠𝑎̨ 𝑜𝑛𝑒 𝑑𝑜𝑤𝑜𝑑𝑎𝑚𝑖 𝑟𝑧𝑒𝑐𝑧𝑜𝑤𝑦𝑚𝑖. 𝑊𝑧𝑖𝑒̨𝑡𝑒 𝑟𝑎𝑧𝑒𝑚, 𝑜𝑏𝑎𝑙𝑎𝑗𝑎̨ 𝑡𝑒𝑧𝑒̨, 𝑧̇𝑒 𝑙𝑜𝑠𝑦 𝑐𝑦𝑤𝑖𝑙𝑜́𝑤 𝑠𝑎̨ 𝑡𝑒𝑚𝑎𝑡𝑒𝑚 𝑢𝑏𝑜𝑐𝑧𝑛𝑦𝑚. 𝑃𝑜𝑘𝑎𝑧𝑢𝑗𝑎̨ 𝑛𝑎𝑚, 𝑧̇𝑒 𝑡𝑜, 𝑐𝑜 𝑐𝑧𝑒̨𝑠𝑡𝑜 𝑜𝑘𝑟𝑒𝑠́𝑙𝑎 𝑠𝑖𝑒̨ 𝑗𝑎𝑘𝑜 𝑛𝑖𝑒𝑧𝑎𝑚𝑖𝑒𝑟𝑧𝑜𝑛𝑒, 𝑠𝑡𝑎𝑛𝑜𝑤𝑖 𝑠𝑒𝑟𝑐𝑒 𝑡𝑒𝑚𝑎𝑡𝑢, 𝑜 𝑘𝑡𝑜́𝑟𝑦𝑚 𝑛𝑖𝑒 𝑚𝑎𝑚𝑦 𝑝𝑟𝑎𝑤𝑎 𝑛𝑖𝑔𝑑𝑦 𝑧𝑎𝑝𝑜𝑚𝑛𝑖𝑒𝑐́.

𝐒𝐓𝐑𝐀𝐓𝐘 𝐙𝐀𝐌𝐈𝐄𝐑𝐙𝐎𝐍𝐄
autorka i autorzy zdjęć: Abbas, Antoine d’Agata, Sabiha Çimen, Rafał Milach, Paolo Pellegrin, Moises Saman, Jérôme Sessini
kuratorki: Katarzyna Puchalska (DSH), Beata Łyżwa-Sokół (DSH) oraz Irene Lombardo (Magnum Photos; współkuratorka)
projekt graficzny wystawy i identyfikacji wizualnej: Lotne Studio (Barbara Sługocka, Julia Wróblewska)
koordynacja projektu i produkcja wystawy: Beata Łyżwa-Sokół
redakcja: Małgorzata Purzyńska
tłumaczenie: Krzysztof Ścibiorski (angielski), Natalia Rymska (ukraiński)
korekta: Anna Kaniewska (polski), Christopher Smith (angielski)
realizacja projektu wystawy: Mateusz Wierzbicki
przygotowanie zdjęć do druku w katalogu: Tomasz Kubaczyk
program wydarzeń: Katarzyna Puchalska, Beata Łyżwa-Sokół oraz Sebastian Gawęda, Weronika Komorowska, Agata Kucharska
opracowanie przewodnika rodzinnego: Magdalena Kreis, Magdalena Szymańska (redakcja i korekta)
promocja: Marianna Januszewicz, Maja Raczyńska, Marta Rogowska, Nadzieja Rudzka, Kaja Stępkowska
Wystawa DSH powstaje we współpracy z Magnum Photos.

𝐁𝐈𝐎𝐆𝐑𝐀𝐌𝐘 𝐅𝐎𝐓𝐎𝐆𝐑𝐀𝐅𝐊𝐈 𝐈 𝐅𝐎𝐓𝐎𝐆𝐑𝐀𝐅𝐎́𝐖
𝐀𝐛𝐛𝐚𝐬 – urodzony w 1944 roku w Iranie i osiadły w Paryżu fotoreporter poświęcił się dokumentowaniu życia politycznego
i społecznego na terenach objętych konfliktem. Od 1970 roku relacjonował wojny i rewolucje w Biafrze, Bangladeszu, Irlandii Północnej, Wietnamie, Bliskim Wschodzie, Chile, Kubie oraz Południowej Afryce w okresie apartheidu. W latach 1978-1980 był fotoreporterem podczas rewolucji w Iranie, do którego powrócił w 1997 po 17 latach spędzonych na dobrowolnym uchodźstwie. Jego książka „Iran Diary 1971–2002” (2002), stworzona w formie pamiętnika fotograficznego, jest próbą krytycznej reinterpretacji historii Iranu. Podczas swojego pobytu na uchodźstwie Abbas stale podróżował. W latach 1983-1986 przemierzył Meksyk fotografując niczym pisarz opisujący kraj. Stanowiące puentę podróży wystawa i książka „Return to Mexico: Journeys Beyond the Mask” (1992) w dużej mierze określiły estetykę jego fotografii. Pomiędzy 1987 a 1994 rokiem, jego głównym zainteresowaniem było odrodzenie radykalnego Islamu na świecie. Wynikająca z tych poszukiwań książka i wystawa pt. „Allah O Akbar: A Journey Through Militant Islam” (1994) opisują sytuację w 29 krajach na czterech kontynentach. Po atakach z 11 września 2001 roku, przeprowadzonych przez islamskich dżihadystów, książka ta ponownie zyskała na znaczeniu. Późniejsza książka i wystawa objazdowa pt. „Faces of Christianity: A Photographic Journey” (2000), dotyczyła chrześcijaństwa jako politycznego, rytualnego
i duchowego zjawiska. Jego zainteresowanie religiami skłoniło go w 2000 roku do podjęcia tematu animizmu. Efektem tych działań jest książka „Sur la route des esprits » (2005), w której dążył do odkrycia dlaczego nieracjonalne rytuały odradzają się w świecie coraz bardziej rządzonym przez naukę i technologię. W pierwszą rocznicę ataków z 11 września 2001 roku, Abbas rozpoczął siedmioletni projekt na temat dżihadyzmu, nad którym pracował w 16 krajach. Praca ta została opublikowana w książce „In Whose Name?” (2009). W latach 2008-10 podróżował i fotografował świat Buddyzmu na potrzeby książki „Les Enfants du lotus, Voyage chez les bouddhistes » (2013). W 2011 roku rozpoczął podobny, długoterminowy projekt o hinduizmie, którego owocem była książka „Gods I’ve Seen” (2016). Przed śmiercią Abbas pracował nad dokumentowaniem judaizm na świecie. Był członkiem agencji Sipa Press (1971-73) i Gamma (1974-80) zanim dołączył do Magnum Photos w 1981 roku. Pełnoprawnym członkiem agencji stał się w 1985 roku. Zmarł 25 kwietnia 2018 roku w Paryżu, w wieku 74 lat.

𝐀𝐧𝐭𝐨𝐢𝐧𝐞 𝐝’𝐀𝐠𝐚𝐭𝐚 urodził się 19 listopada 1961 roku w Marsylii. Mając 17 lat przerwał naukę oddając się życiu nocnemu.
Przez kolejne 12 lat mieszkał i podróżował w niemal 20 krajach. W 1991 r. mieszkając w Nowym Jorku i nie mając żadnego doświadczenia w fotografii, zapisał się do International Center of Photography gdzie studiował u Nan Goldin i Larryego Clarka.
W 1993 roku przeprowadził się do Francji, gdzie porzucił fotografię i pracował jako murarz. Jego pierwsza książka, „Mala Noche”, została wydana w 1998 roku. W 2001 r. otrzymał nagrodę Niépce Prize. We wrześniu 2003 r., jego wystawa „1001 Nuits” miała swój debiut w Paryżu gdzie również ukazały się dwie towarzyszące książki: „Vortex” i „Insomnia”. W 2004 roku d’Agata dołączył do Magnum Photos, wydał swoją piątą książkę pt. „Stigma”, i ukończył swój pierwszy krótkometrażowy film pt. „El Cielo del muerto”. W 2006 r. w Tokio powstał jego drugi projekt filmowy pt. „Aka Ana”. Jego najnowszy film to czterogodzinny „White Noise” (2019) przedstawiający głosy dwudziestu czterech kobiet. W 2013 roku jego książka „Anticorps », wydana w ramach wystawy w paryskim centrum Le Bal, zdobyła nagrodę Photographic Book Prize na festiwalu fotografii Rencontres d’Arles. Twórczość Antoine d’Agaty może być interpretowana jako eksploracja tematu współczesnej przemocy, widzianej z dwóch odmiennych perspektyw: przemocy dnia („violence of the day”), która obejmuje przemoc o podłożu ekonomicznym i politycznym (migracja, uchodźstwo, bieda, wojny), oraz przemoc nocy („violence of the night”), która dotyczy przemocy wśród grup społecznych zmarginalizowanych przez biedę (próby przetrwania poprzez przestępstwo, uzależnienie od narkotyków czy ekscesy seksualne). Jego najnowsze książki to: „VIRUS“ (2020), dokumentująca pandemię Covid-19, oraz „Antoine d’Agata — Francis Bacon » (2020), łącząca twórczość obu artystów. W ciągu ostatnich 30 lat Antoine d’Agata mieszkał i fotografował na całym świecie, i jest autorem blisko 50 publikacji. Od 2008 roku jest pełnym członkiem agencji Magnum Photos. Jego twórczość zdobyła światowe uznanie i była przedstawiana na wystawach indywidualnych, w muzeach oraz prywatnych kolekcjach na całym świecie.

𝐒𝐚𝐛𝐢𝐡𝐚 𝐂̧𝐢𝐦𝐞𝐧 urodziła się w 1986 roku w Stambule. Jest fotografką samoukiem której prace koncentrują się na kobietach, kulturze islamskiej, fotografii portretowej i martwej natury. Çimen studiowała na Istanbul Bilgi University gdzie otrzymała licencjat z kierunku międzynarodowy handel i finanse oraz tytuł magistra kulturoznawstwa. W 2021 roku Çimen otrzymała rezydencją Light Work Artist Residency. W 2020 roku otrzymała granty W. Eugene Smith Fund i Canon Female Photojournalist oraz zdobyła drugą nagrodę w kategorii projektów długoterminowych konkursu World Press Photo. W 2018 roku otrzymała trzecią nagrodę konkursu PHMuseum Women Photographers Grant. Jej pierwsza książka, „Hafiz” (2021), zdobyła nagrodę Paris Photo/Aperture First PhotoBook Award. Çimen dołączyła do zespołu Magnum Photos w 2020 roku, dwa lata później została członkiem stowarzyszonym, a w 2024 stała się pełnoprawnym członkiem agencji. Mieszka pomiędzy Stambułem a Nowym Jorkiem.

𝐑𝐚𝐟𝐚ł 𝐌𝐢𝐥𝐚𝐜𝐡 urodził się w 1978 roku w Polsce, studiował grafikę na Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach lecz „zakochał się
w fotografii” kiedy po raz pierwszy wziął aparat do rąk. W 2018 roku został nominowany do Magnum Photos, dwa lata później stał się członkiem stowarzyszonym, a w 2023 został wybrany na pełnoprawnego członka. Jest profesorem Szkoły Filmowej im. Krzysztofa Kieślowskiego w Katowicach. Milach porusza tematy historii oraz transformacji, ze szczególnym ukierunkowaniem na kraje postkomunistyczne, używając szerokiej gamy środków ekspresji takich jak fotografia, sztuka konceptualna, książki, wideo i praktyka kuratorska. Na początku kariery stosował tradycyjne metody dokumentarne lecz jego nowsze projekty w większej mierze oparte są na rozwiązaniach konceptualnych. Jego prace są często wystawiane w Polsce i na świecie i znajdują się w kolekcjach Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, Centrum Sztuki Współczesnej – Zamek Ujazdowski, Fundacji Sztuki Polskiej ING, Kiyosato Museum of Photography w Japonii oraz Brandts w duńskim Odense.

𝐏𝐚𝐨𝐥𝐨 𝐏𝐞𝐥𝐥𝐞𝐠𝐫𝐢𝐧 urodził się w 1964 r. w Rzymie. Studiował architekturę na Università la Sapienza, a potem fotografię w Istituto Italiano di Fotografia. Został nominowany do członkostwa Magnum Photos w 2001 roku, stając się pełnoprawnym członkiem agencji w 2005 roku. Przez 10 lat był fotografem kontraktowym dla tygodnika „Newsweek”. Pellegrin był wielokrotnie wyróżniany, zdobywając m. in. dziesięć nagród World Press Photo, liczne tytuły Photographer of the Year, Leica Medal of Excellence, nagrodę im. Olivier’a Rebbot, nagrodę Hansel–Mieth-Preis oraz Robert Capa Gold Medal. W 2006 roku otrzymał grant organizacji W. Eugene Smith Fund. Jest twórcą wielu książek, m. in. „Kosovo, 1999–2000: The Flight of Reason, As I Was Dying” (2007), „Double Blind” (2007), „Dies Irae“ (2011), „Heart of Darkness” (2015) oraz monumentalnej książki pt. „Congo” (2015), stworzonej we współpracy z innym fotografem Magnum Alexem Majolim. W 2022 roku w turyńskiej Gallerie d’Italia zaprezentowano wielowątkowy projekt Pellegrina poświęcony zmianom klimatycznym który przedstawiał prace z całego świata. Paolo Pellegrin mieszka w Genewie, nadal fotografuje dla gazet i czasopism, pracując również nad autorskimi projektami.

Moises Saman urodził się w 1974 roku w hiszpańsko-peruwiańskiej rodzinie w Limie. Po roku jego rodzina przeniosła się do Barcelony, gdzie spędził większą część młodości. Studiował komunikację i socjologię na California State University w Stanach Zjednoczonych, kończąc studia w 1998 roku. Na ostatnim roku studiów, pod wpływem zajęć z socjologii wizualnej oraz prac fotoreporterów dokumentujących wojny na Bałkanach, zainteresował się fotografią. Saman łączy tradycyjną fotografię konfliktów z mocno osobistym punktem widzenia. Od ponad dziesięciu lat interesuje się kwestią humanitarnych skutków wojen na Bliskim Wschodzie, dokumentując zarówno wydarzenia na pierwszej linii cierpienia, jak i „ulotne chwile na peryferiach dramatycznych wydarzeń.” W swoim dorobku ma wiele zleceń redakcyjnych, w tym okładki wydania Człowiek Roku (Person of the Year) w 2018 r. dla magazynu „Time”, na których przedstawieni byli dziennikarze prześladowani za wykonywanie swojego zawodu.

W ramach tego prestiżowego zlecenia, Saman sportretował 26 dziennikarzy podczas wyjazdów do siedmiu krajów, w tym Mjanmy (d. Birmy), Bangladeszu, Rosji, Niemiec oraz Meksyku. Zdjęcia Samana były nagradzane przez World Press Photo, Pictures of the Year oraz Overseas Press Club, a jego fotografie były pokazywane na kilku międzynarodowych wystawach. W 2015 roku otrzymał prestiżowe stypendium Guggenheim Fellowship za swój fotoreporterski cykl na temat tzw. Arabskiej Wiosny Ludów. W 2023 roku Saman został stypendystą Nieman Fellowship na Uniwersytecie Harvarda i opublikował „Glad Tidings of Benevolence”, książkę łączącą fotografie, dokumentację i analizy z okresu jego pracy fotoreporterskiej podczas, jak i po, inwazji i okupacji Iraku przez Stany Zjednoczone i siły koalicyjne. Saman dołączył do Magnum Photos w 2010 roku i stał się pełnoprawnym członkiem agencji w 2014. Obecnie mieszka w stolicy Jordanii, Ammanie.

𝐉𝐞́𝐫𝐨̂𝐦𝐞 𝐒𝐞𝐬𝐬𝐢𝐧𝐢 urodził się w 1968 r. w Vosges we Francji. Jego bogate doświadczenie w strefach konfliktu plasuje go wśród najbardziej szanowanych fotoreporterów na świecie, dokumentował kraje dotknięte wojną, takie jak Palestyna, Irak, Liban, Syria
i Libia. Oprócz pracy na liniach frontu, zajmuje się tematami społecznymi w tym przemoc związana z handlem narkotykowym
w Meksyku i protestami antyrządowymi w Ukrainie. Dzięki swojej pracy stale się rozwija, przystosowuje i ewoluuje. W 2016 r. dokumentował ataki Kurdyjskich Peszmergów przeciwko Państwu Islamskiemu w Baszice, a następnie relacjonował ofensywę sił irackich na Mosul. W 2017 r., wraz z Samrith Vaing’iem, odbył podróż do odizolowanych wiosek w Kambodży gdzie dokumentował życie rdzennych mieszkańców stojących w obliczu przymusowych wysiedleń. Od 2018 r. dokumentuje kryzys opioidowy w Stanach Zjednoczonych, podczas wyjazdów do stanu Ohio i Filadelfii tworzył osobiste portrety ludzi i miejsc dotkniętych plagą nadużywania leków przeciwbólowych. Fotografie Sessini’ego są publikowane w prestiżowych gazetach i czasopismach, takich jak „New Yorker”, „Time and Stern”. Jego zdjęcia były również prezentowane na licznych wystawach indywidualnych na całym świecie, m. in. na festiwalu fotografii Rencontres d’Arles, w Bibliotece Narodowej Francji im. François Mitterranda, francuskim ministerstwie kultury, International Center of Photography i londyńskiej galerii the Barbican. Sessini dołączył do Magnum Photos w 2012 roku, stając się pełnoprawnym członkiem w 2016 roku.

𝐌𝐀𝐆𝐍𝐔𝐌 𝐏𝐇𝐎𝐓𝐎𝐒
Magnum Photos to spółdzielnia cenionych, niezależnych fotografów, których łączy nieustające zaangażowanie w dokumentowanie wydarzeń na świecie, ludzi, miejsc, życia codziennego i kultury. Założone w 1947 roku, Magnum Photos opisuje przeszłość, definiuje teraźniejszość i kształtuje przyszłość poprzez fotografię od ponad 77 lat, kierując się następującymi wartościami: bezkompromisowa jakość, prawda, szacunek i niezależność. Dzięki ponad 6,6 milionom obserwujących w internecie i bieżącemu kalendarzowi wystaw i wydarzeń, fotografowie Magnum wciąż inspirują rosnącą grupę odbiorców na całym świecie.