W Dzikim Ogrodzie - portret moich dzieci

Każdego dnia sięgam po aparat, każdego dnia fotografuję, każdego dnia powstaje przynajmniej jedno zdjęcie. wszystkie są dla mnie ważne, jest na nich zapisana moja codzienność. Nasza. Czasami wesoła, czasami smutna, czasami radosna a czasami bolesna. Każdy tak ma. Zwyczajnie.
A przynajmniej tak mi się wydaje.
Mam wrażenie jednak, że kiedy wracam do tych zdjęć po jakimś czasie, wyłania się coś istotnego, coś co naprawdę ma znaczenie. Z pojedynczych fotografii powstaje opowieść - historia dzieciństwa. Z pojedynczych portretów rysuje się prawda. O moich dzieciach.

Pomimo tego, że mam to szczęście i mieszkam z dala od wielkiego miasta, od miasta w ogóle, czuję, że życie pędzi w jakimś szalonym tempie. Czuję, jak każdego dnia pochłaniają mnie myśli o zapłaceniu rachunków, o tym że droga do domu wymaga ostrej interwencji przed nadejściem deszczy, że samochód znowu szwankuje, że co na obiad. Czuję, że gubię się w codzienności, że tak mało mam czasu, że tak rzadko zatrzymuję czas żeby poczuć transcendencję chwili.
“Nieruchoma fotografia to chwila obdarzona przywilejem trwałości, można ją zamienić na niewielki, płaski przedmiot i oglądać do woli (…)” tak napisała Susan Sontag, tak czuję ja.

W tym projekcie nie chodzi mi o to, żeby zapisać jak wyglądał nasz dzień, jak wyglądał miesiąc czy rok. Gdzie byliśmy, co robiliśmy, kogo spotkaliśmy. Nie fotografuję sytuacji czy zdarzeń. Fotografując moje dzieci ważne jest dla mnie, żeby zatrzymać moment i zajrzeć w głąb ich duszy, bo może wtedy uda mi się dostrzec jakie na prawdę są. Dzikie kwiaty w dzikim ogrodzie.

To wydarzenie już minęło.
Sprawdź nadchodzące wydarzenia w dzielnicy Śródmieście lub w kategoriach: wystawa