Rzymskie mennictwo prowincjonalne: między tożsamością imperialną a regionalną i lokalną

Mennictwo Imperium Rzymskiego w okresie od Oktawiana Augusta do kryzysu III w. n.e. (tj. od 30 r. p.n.e. do 284 r. n.e.) jest postrzegane głównie przez pryzmat tzw. monet imperialnych, bitych albo w stołecznej mennicy w Rzymie, albo w działających z przerwami mennicach znajdujących się bezpośrednio pod kontrolą administracji centralnej. W tym długim okresie działało jednak łącznie ponad 200 mennic lokalnych usytuowanych na obszarach od Hiszpanii po Syrię, Mezopotamię i Arabię. Ta bogata tak pod względem ilościowym, jak i zróżnicowania motywów produkcja mennicza obejmuje zarówno monery kolonii rzymskich, chętnie przywołujących mitycznych założycieli Rzymu: Romulusa i Remusa, Eneasza, a także postaci cesarzy i ich symboli, jak i zunifikowane monety produkowane na użytek całych prowincji (szczególnie w Aleksandrii i w Antiochii nad Orontesem), wreszcie monety typowo lokalne, będące często nośnikiem promocji lokalnych bóstw, budowli i wydarzeń. Celem wykładu jest przybliżenie najważniejszych “tożsamościowych” motywów pojawiających się na monetach bitych w prowincjach w pierwszych trzech wiekach Cesarstwa.

To wydarzenie już minęło.
Sprawdź nadchodzące wydarzenia w dzielnicy Śródmieście lub w kategoriach: wykład