Ale kino! - spacer filmowy po polsku i ukraińsku // «Отаке кiно» - Двомовна (польско-українська) прогулянка

[Українська версія нижче]

Ale kino! – miejsca i cytaty z filmów, bez znajomości których trudno z Polakami się dogadać.

Jeśli w rozmowie z Polakami usłyszycie, że ktoś (kobieta lub mężczyzna!) wyznaje: „ja jestem kobieta pracująca” - to wcale nie znaczy, że wyrabia 200% normy w pracy i jest współczesną wersją stachanowca – nieważne, czy kobiecą czy męską. Jeśli wyzna: „śniadanie jadam na kolację”, nie znaczy to, że dojada wieczorem resztki z porannego posiłku. Jeśli Was zapyta „Stopczyk, co wy tam palicie”, to w istocie nie chce się dowiedzieć, jakiej marki papierosów używacie (nawet jeśli Stopczyk to przypadkiem Wasze nazwisko). Gdy ktoś stwierdza, że „w całym królestwie nie było ani jednej rolki papieru toaletowego” to nie opowiada bajki o całkowicie wymyślonym kraju, jeśli zaś nakazuje Wam „to zabierzesz go do muzeum lotnictwa”, to niekoniecznie chce, żeby jego gościa zabrać do muzeum lotnictwa. Gdy oznajmia „łubu-dubu, niech nam żyje prezes naszego klubu”, to nie trzeba wtedy żadnemu prezesowi składać życzeń. A gdy kogoś na coś zaprosicie, a on na to odpowie: „Funkcjonariusz milicji? Na wódkę? W biały dzień? W godzinach pracy?” to nie znaczy, że Wam odmawia – wręcz przeciwnie! Dowiecie się też, jak historie z pewnej lwowskiej kamienicy, jej dozorca i jego powiedzenie „koniec świata”- po przeniesieniu ich do Warszawy – stały się znane całemu pokoleniu Polaków.

Ten bardzo długi spacer jest zachętą do poznania tych polskich filmów i seriali, które były kręcone w Warszawie, z których sceny stały się słynne, a cytaty z nich przeszły do mowy codziennej i stały się częścią polskiego języka potocznego.

Oczywiście w miarę kompletny ich zbiór to byłaby gruba księga oraz setki godzin projekcji samych najsłynniejszych fragmentów. Dlatego na spacerze zaproponujemy autorski wybór z kilku filmów, głównie komedii z okresu słusznie minionego 😉 „Nie lubię poniedziałku”, „Miś”, „Poszukiwany – poszukiwana”, „Co mi zrobisz, jak mnie złapiesz”, „Giuseppe w Warszawie” i tych stworzonych już po upadku komunizmu: „Kiler” i „Kiler-ów 2-óch”, „Chłopaki nie płaczą”, „Psy” oraz seriali (z lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych: „Dom”, „Czterdziestolatek”, „07 zgłoś się”). Wspomnimy też o słynnym filmie „Pianista” (choć większość jego zdjęć nakręcono na Pradze), a także o pierwszym filmie legendarnej Polskiej Szkoły Filmowej - było to „Pokolenie” w reż. Andrzeja Wajdy z 1954 r.

Oprowadza Jarek Spacerolog Praski ( link ) z ekipy przewodnickiej Praska Ferajna.
Spacer bez zapisów.
Start: ul. Prosta 51 (blisko stacji metra M2 Rondo Daszyńskiego).

---------

«Отаке кiно» — кiнематографiчнi мiсця та цитати, не знаючи яких, трудно порозумiтися з поляками.

Якщо у польському товариствi вам доведеться почути вiд жiнки (вiд чоловiка також): “Ja jestem kobieta pracująca” («Я жiнка, котра працює») — то аж нiяк не означатиме, що особа паше з двохсотвiдсотковою вiддачею i є сучасною версiєю стаханiвця, чи то у жiночому, чи в чоловiчому втiленнi. Якщо звiряється: “Śniadanie jadam na kolację” («Вечеряю власним снiданком») — не мусить це означати, що увечерi хтось доїдає що там залишилося зрання. Якщо питатимуть: “Stopczyk, co wy tam palicie” («Стопчику, що ви там вкурили») — не йтиметься про вашу улюбену марку сигарет (навiть якщо — чого не буває у життi — ваше прiзвище насправдi Стопчик). Коли будь-хто з вашого оточення скаже: “W całym królestwie nie było ani jednej rolki papieru toaletowego” («У цiлому королiвствi не було жоднiсiнького рулончику туалетного паперу») — не обов’язково вiн буде прагнути розповiсти байку, а наказ “To zabierzesz go do muzeum lotnictwa” («То сходи з ним до музею авiацiї») не матиме нiчого спiльного з вiдвiдуванням авiамузею. Почуте “Łubu-dubu, niech nam żyje prezes naszego klubu” («Лубу-дубу, хай щастить президенту нашого клубу») не вимагає негайно вiтати будь-якого президента з днем народження. А якщо ви запросили когось на келих кави, а у вiдповiдь почули “Funkcjonariusz milicji? Na wódkę? W biały dzień? W godzinach pracy?” («З мiлiцiонером? Горiлки? Посеред бiлого дня? У робочий полудень?»), не думайте, що вам вiдмовляють, якраз навпаки. Й до того ще iсторiя одного львiвського будинку та його двiрника з улюбеною приказкою «кiнець свiту», котрi пiсля переселення героїв до Варшави прославилися у декiлькох поколiннях полякiв.

Ця дуже довга прогулянка, сподiваємося, заохотить Вас до поглибленого знайомства з польськими фiльмами та серiалами, знятими у Варшавi, тим бiльше що сцени з цих фiльмiв у Польщi знають усi, а чимало реплiк з них увiйшли до польської мови i стали невiд’ємною частиною повсякденного мовного ужитку.

Звiсно, якщо зiбрати їх усi, повстала б така собi не легенька книжечка, а до того ще кiлька (кiлька десяткiв, от так буде точнiше) годин самих лише найзнаменитiших фрагментiв. Не хвилюйтеся, для прогулянки ми пропонуємо авторський вибiр декiлькох фiльмiв, насамперед комедiй часiв, на щастя, давно минулих 😉: “Nie lubię poniedziałku” («Не люблю понедiлку»), “Miś” («Ведмедик»), „Poszukiwany – poszukiwana”, “Co mi zrobisz, jak mnie złapiesz” («Що зробиш, як впiймаєш»), “Giuseppe w Warszawie” («Джузеппе в Варшавi»), а ще тих, що було знято вже за нової посткомунiстичної доби: “Kiler” («Кiлер») та “Kiler-ów 2-óch” («Кiлери удвоє»), “Chłopaki nie płaczą” («Хлопцi не плачуть»), “Psy” («Пси»), й до того серiали 1970-х та 1980-х: “Dom” («Дiм»), “Czterdziestolatek” («Сорокалiтнiй»), “07 zgłoś się” («07, об’явися»). Не забудемо й про знамениту стрiчку «Пiанiст» (хоча бiльшiсть її сцен було знято на варшавськiй Празi) та перший фiльм славетної польської кiношколи — Анджей Вайда зняв своє «Поколiння» саме у Варшавi 1954 року.

Екскурсовод — Яцек Прогулянкознавець Празький ( link ) з команди екскурсоводiв Praska Ferajna.
Без попереднього запису.
Починаємо за адресою: вул. Проста, 51 (бiля станцiї метро Rondo Daszyńskiego)

To wydarzenie już minęło.
Sprawdź nadchodzące wydarzenia w dzielnicy Śródmieście lub w kategoriach: spacer