I ODDOLNY KONGRES TAŃCA

Czujemy potrzebę zmian, dlatego 7-8.11.2021 w Teatrze Powszechnym w Warszawie organizujemy I Oddolny Kongres Tańca, poświęcony tematowi przemocy w tańcu i choreografii. Program znajdziecie poniżej 👇

WSTĘP WOLNY
🖌zapisy: oddolnykongrestanca@gmail.com
🦠Wstęp tylko za okazaniem Unijnego Certyfikatu Szczepienia na Covid-19/paszportu covidowego.
Prosimy o noszenie maseczek i dezynfekcję rąk.

Organizacja: Monika Błaszczak, Alka Nauman, Hanna Raszewska-Kursa, Łukasz Wójcicki (od kwietnia 2021-października 2021)
Współpraca organizacyjna: Magdalena Juźwik
Współpraca logistyczna: Alicja Czyczel, Dominika Kureczko, Katarzyna Rochowicz
Partnerka: Fundacja Warsaw Bauhaus
Matronat: Fundacja Feminoteka

PROGRAM

7 listopada: JAK JEST?
11.00-12.00 – wykład otwarcia
2021 rok to czas, kiedy o przemocy w sztuce mówi się coraz głośniej. Co dotąd wydarzyło się w kwestii ujawniania przemocy na polskiej scenie tańca i choreografii i jakie rezultaty przyniosła odwaga osób mówiących o swoich doświadczeniach? Jakie zmiany zaszły w ostatnich latach? Wykład będzie próbą podsumowania aktualnej sytuacji i zebrania w całość pojedynczych działań. Jednocześnie zaryzykuje spojrzenie w przeszłość i wydobycie z niej niejawnych założeń, które warto współcześnie poddać krytycznemu oglądowi. Korzenie nadużyć sięgają bowiem bardzo głęboko, być może do samych początków tańca scenicznego, i łączą się z historią nadużyć w sztuce w ogóle. Czy da się zrekonstruować i nazwać przekonania, które sprawiają, że przemoc w tańcu jest tak wstrząsająco niezauważana lub wręcz akceptowana? Czy da się je dziś przepracować i zaszczepić w ich miejscu nowe, zdrowsze idee?
Wykład: Hanna Raszewska-Kursa
12.00-12.30 – przerwa
12.30-14.30 – panel dyskusyjny
Hasztag #metoo wprowadziła w obieg w 2006 r. Tarana Burke, inicjując kampanię wsparcia czarnych kobiet z uboższych grup społecznych z doświadczeniem przemocy seksualnej. W 2017 r. Alyssa Milano spopularyzowała go, pisząc: „Gdyby wszystkie kobiety, które były kiedyś molestowane seksualnie, napisały ‘#MeToo’ w swoich statusach, być może udałoby się pokazać ludziom, jaką skalę ma to zjawisko”. Skala rzeczywiście okazała się wstrząsająca. Ujawnienie jej przyniosło wielu osobom – nie tylko ciskobietom – poczucie wzmocnienia i solidarności. Pośrednio ruch #metoo miał wpływ na wzrost widoczności różnych dyskryminacji: ze względu na płeć, kolor skóry, stopień sprawności, orientację seksualną, tożsamość płciową. Także na scenie tańca i choreografii wciąż istnieje wiele nierówności. W panelu spróbujemy zobaczyć je z różnych perspektyw i zastanowić się, dlaczego zmiany zachodzą tak powoli.
Gościnie: Alka Nauman, Maja Staśko, Oma Ukwuoma, Katarzyna Żeglicka
Prowadzenie panelu: Monika Błaszczak
14.30-15.30 – przerwa
15.30-18.45 – NIE!tańczę – warsztat asertywnej komunikacji i reagowania na sytuacje przekraczania granic dla kobiet i osób transpłciowych (podany czas zawiera kwadrans przerwy)
Warsztat NIE!tańczę będzie pretekstem, aby:
zastanowić się, ile potrzebujesz przestrzeni, żebyś czuła się bezpiecznie,
wypracować sposoby byś byłx słyszanx i widzianx.
Skupimy się na ćwiczeniu umiejętności w zakresie:
skutecznej, spójnej i asertywnej komunikacji,
rozpoznawania, diagnozowania i reagowania na sytuacje przekraczania granic.
Podczas warsztatu wykorzystamy ćwiczenia pracy z ciałem, oddechem i głosem. Skupimy się na improwizacji ruchowej, ruchu autentycznym oraz wizualizacji.
Prowadzenie warsztatu: Katarzyna Żeglicka

8 listopada: JAK CHCEMY, ŻEBY BYŁO?
11.00-13.00 – panel dyskusyjny
Żeby się bronić, trzeba wiedzieć: przed czym i jak. Jak działają mechanizmy przemocy i dlaczego często długo nie orientujemy się, że to, czego doświadczamy, to przemoc? Jakie są jej formy i jak je rozpoznawać? Które z nich są specyficzne dla tańca i choreografii? Podczas panelu zastanowimy się jak rozpoznawać różne rodzaje opresji i jak o nich opowiadać. Zapytamy, z czym należy się liczyć, jeśli doświadczyło się przemocy i jak przepracowywać jej rezultaty, takie jak flashbacki, obniżone poczucie sprawczości i własnej wartości. Zastanowimy się, z jakimi rodzajami reakcji można spotkać się po ujawnieniu przemocy (victim blaming, nagła ekspozycja, utrata prywatności) i jak z nimi pracować. Zapytamy też, jakie sposoby wspierania osób z doświadczeniem przemocy są najbardziej skuteczne i jaka jest – i jaka może być – w tym procesie rola środowiska i instytucji.
Gościnie: Monika Błaszczak, Ramona Nagabczyńska oraz Joanna Piotrowska z Fundacji Feminoteka
Prowadzenie panelu: Alka Nauman
13.00-14.00 – przerwa
14.00-17.30 – warsztat (podany czas zawiera półgodzinną przerwę)
Strach przed oceną, przed wystawieniem siebie bądź swojej pracy na ocenę jest blokujący i często odbiera przyjemność z tworzenia spektaklu, projektu czy roli. Krytyka zazwyczaj kojarzona jest negatywnie, jak coś czego należy unikać aż do momentu zaprezentowania „idealny efektu”. Stosując jednak odpowiednie metody dawania feedbacku możemy nauczyć się dostawać i dawać informacje na temat naszej pracy, które mogą być rozwijające i otwierające na inne pola dalszych poszukiwań twórczych. W ramach warsztatów zapoznamy się z metodami dawania oraz przyjmowania feedbacku. A także tym jak można wytwarzać w swoim procesie twórczym przestrzeń na feedback.
Prowadzenie warsztatu: Gosia Wdowik
17.30-17.45 – przerwa
17.45-18.15 – podsumowanie
Dwa dni to mało, ale zarazem bardzo dużo. Podczas Kongresu będziemy starać się na bieżąco wychwytywać i notować wspólnie wytwarzaną wiedzę. W szkicowym, tworzonym na gorąco, podsumowaniu znajdą się wnioski i refleksje, które wykiełkują podczas paneli i warsztatów, a także zarys rozwiązań i pomysłów pojawiających się w trakcie wydarzenia. Po Kongresie mamy nadzieję zebrać jego rezultaty w całość i w postaci bezpłatnych materiałów poradniczych dystrybuować je w całym kraju. Co ważne, traktujemy Kongres jako format, możliwy do realizacji w innych miastach, czy z naszym udziałem, czy bez. Może to właśnie ty zechcesz zorganizować II Oddolny Kongres Tańca? A Wy kolejny?
Podsumowanie: Hanna Raszewska-Kursa

Kim jesteśmy:
Jesteśmy osobami związanymi ze sztuką tańca i edukacją taneczną na różne sposoby. Jako artystki, badaczki, aktywistki, pedagożki, czujemy, że nadszedł czas na zmiany. Chcemy stworzyć bezpieczną przestrzeń, w której będzie można omówić temat przemocy w tańcu i choreografii. Chcemy zastanowić się nad przyczynami zakorzenienia przemocy na scenie, w salach prób, klasach szkolnych czy strukturach akademickich. Chcemy zrozumieć mechanizmy psychologiczne i socjologiczne, powodujące przyzwolenie na ten stan rzeczy, i wypracować narzędzia do skutecznego rozmontowywania ich.
Zależy nam nie tylko na analizie obecnej sytuacji, ale też na znalezieniu sposobów na długofalową i trwałą zmianę. Wierzymy w możliwość wytwarzania modeli edukacji i pracy twórczej, w których nie ma miejsca na przemoc i które wspierają wszystkie zaangażowane osoby. Podczas Oddolnego Kongresu Tańca chcemy zobaczyć, jak jest, wyobrazić sobie, jak może być, i dowiedzieć się, jak do tego doprowadzić.

Monika Błaszczak – polsko-łemkowska artystka interdyscyplinarna, badaczka i choreografka. Jako absolwentka Trinity Laban Conservatoire of Music and Dance w Londynie i Ogólnokształcącej Szkoły Baletowej w Poznaniu aktywnie wykorzystuje swoje doświadczenia do konstruowania wolnych od przemocy praktyk choreograficznych i do poruszania światów feministycznych i queerowych. Bada zdolność organizmu do samoleczenia oraz hauntologiczny i widmowy wymiar ruchu. Prezentowała prace m.in. w Tate Modern, Lilian Baylis Studio Sadler’s Wells, The Barbican, V&A Museum, South London Gallery.
Alka Nauman – choreografka, performerka i działaczka pracująca między Londynem a Warszawą. Ukończyła choreografię w London Contemporary Dance School i Etnologię oraz Antropologię Kulturową na Uniwersytecie Warszawskim. Łączy choreografię, taniec, aktywizm i sztuki wizualne. Interesuje ją absurd i groteska jako strategie walki z faszyzmem. Wierzy, że choreografia daje narzędzia do zmiany społecznej poprzez tworzenie bezpiecznych i niehierarchicznych przestrzeni. Jej były pokazywane w The Place, Chisenhale Dance Space, Komunie//Warszawa, Curie City i Stroboskop Art Space.
Hanna Raszewska-Kursa – badaczka i krytyczka tańca, specjalizująca się w historii i teorii tańca XX i XXI wieku. Redaktorka m.in. książki Taniec w Warszawie – społeczeństwo, edukacja, kultura. Wydawnictwo pokonferencyjne Centrum Sztuki Tańca w Warszawie 2018. Autorka m.in. Teorii tańca w polskiej praktyce (napisanej dzięki stypendium MKiDN, wydanej w ramach Programu wydawniczego IMiT). Założycielka Warszawskiej Pracowni Kinetograficznej i Fundacji „Myśl w Ciele”. Praktyka taneczna, bezpośrednie doświadczanie ruchu, jest dla niej nieodzownym elementem jej warsztatu teoretyczki tańca.
Łukasz Wójcicki (organizator od kwietnia 2021 do października 2021) – performer, tancerka, choreograf, artywistka, animator kontrkultury, badaczka. Interesuje go polityczność ciała, choreografia społeczna i dekonstrukcja przywileju, patriarchatu i normatywności. Bada nowe formy obecności w kontekście katastrofy ekologicznej i antykapitalizmu. W latach 2008-18 performer i tancerz w zespole teatru Komuna//Warszawa. Od 2016 związana z działaniami społeczno-artystycznymi fundacji Strefa WolnoSłowa. Laureat Europe Beyond Access „Taniec i niepełnosprawność. Przekraczanie granic” i rezydencji Visegrad Artist Residency Program—Performing Arts.

To wydarzenie już minęło.
Sprawdź nadchodzące wydarzenia w dzielnicy Praga Południe lub w kategoriach: warsztaty wykład inne