NOC TAŃCA / FALA TAŃCA

NOC TAŃCA / FALA TAŃCA
w ramach III edycji U:NEW Dance Wave Festival
29.09.2023 / godz. 19:00
Wstęp wolny / rezerwacja bezpłatnych wejściówek: biuro@fundacjarozwojuteatru.pl

Szczegółowy program dostępny na stronie: link

Filmy wideo:
“My non-relative fullness” / Uladzimir Slizhyk / Białoruś/Polska
„Little Dance” / Ola Komarnicka / Polska
„Believe in Ilussion” / Niki&Martin Duo / Austria/Polska/Słowacja

Choreografie na żywo:
„Watermelon” / Karina Szutko / Zoe Marston / Polska / USA / PREMIERA
"Battleground" / Ola Komarnicka / Julia Buczynska / Polska / PREMIERA
„ITER” / Zuzanna Kopeć / Polska / PREMIERA
“Letter from Virginia” / Marta Pieczul / Polska
„Przepraszam, w twojej zupie wiśniowej jest serce” / Wojciech Rybicki / Julia Hnatów / Polska
„tono” / Elisa Medina Hudgins / Meksyk
---

Opis etiud choreograficznych:
„Watermelon” / Karina Szutko / Zoe Marston / Polska/USA / PREMIERA / 6 min.
Duet w wykonaniu Kariny Szutko i Zoe Marston, młodych tancerek z Warszawy, które także prezentowały się w roku 2022 podczas U:NEW Festival w ramach wieczoru „HER MOVE” z pracą „Not the Same”. Najnowsza choreografia jest kontynuacją ich poszukiwań na temat tożsamości młodych kobiet w dzisiejszym świecie.

"Battleground" / Ola Komarnicka / Julia Buczynska / Polska / PREMIERA / 10 min.
Choreografia: Ola Komarnicka
Wykonanie: Jula Buczynska
Akt wyjścia na scenę - wystawienia bezbronnego ciała na pastwę spojrzeń i ocen bardziej i mniej przychylnych obserwatorów, wydaje się nosić znamiona zarówno heroizmu, jak i masochizmu. Podobne niejednoznaczności towarzyszą innym aspektom pracy i kształcenia się w zawodach artystycznych. „Battleground" to intymny miłosno-nienawistny list do tańca, ciała tańczącego oraz realiów funkcjonowania w branży tanecznej.

„ITER” / Zuzanna Kopeć / Polska / PREMIERA / 8 min.
ITER to choreografia, która porusza problem naszej uważności na otoczenie oraz ulotności chwili. Spektakl przenosi nas w wir codziennego pędu życia, skupiając uwagę na tym, czy jesteśmy w stanie oderwać się od tego nieustannego biegu. Poprzez wyrazisty taniec, silne emocje i złożoną narrację, ITER stawia pytania, czy zawsze jesteśmy od kogoś zależni? Czy nasza uważność sprowadza się jedynie do nostalgicznych wspomnień z przeszłości? A może jesteśmy zbyt pochłonięci zamartwianiem się przyszłością? Spektakl eksploruje te kwestie, ukazując kontrasty między zgiełkiem codzienności a chwilami, kiedy czuliśmy się naprawdę wolni.

"Letter from Virginia" / Marta Pieczul / Polska / 10 min.
Koncepcja, choreografia, wykonanie: Marta Pieczul
Muzyka: Camille Dalmais
Pragnę oddać głos pisarce Virginii Woolf: „Potem znów drgnęła i wykonała ów dziwaczny kanciasty ruch, który widziałam już wcześniej, jak gdyby po dreszczu, który ją przebiegł, jakiś punkt między łopatkami parzył ją czy swędział (…) potem znów wyglądała na najnieszczęśliwszą kobietę świata, a ja raz jeszcze ją potępiłam” , „Cóż to za głupie, głupie przywidzenie – czuć się nieszczęśliwą” , „Letter from Virginia” jest ucieleśnieniem twórczości Virginii Woolf, eksploracją jej słów, analizą postaci, które wykreowała; jest ruchową interpretacją samej pisarki. Choreografia została nagrodzona główną nagrodą na ION Solo Contest w Portugalii oraz nagrodą specjalną na SZOLO DUO International Dance Festival 2023.

„Przepraszam, w twojej zupie wiśniowej jest serce” / Wojciech Rybicki / Julia Hnatów / Polska
Spektakl jest zmierzeniem się z figurą matek niepełnosprawnych dzieci. Próba opowiedzenia o tych pełnych odwagi i determinacji kobietach, przez pryzmat miłości. Tej wykluczonej, pozbawionej dotyku. Tej wiecznie zajętej, lecz też wiecznie walczącej. Tej przepełnionej dumą i nadzieją. Dumą z bycia matką, nadzieją, że to codziennie poświęcenie, przyniesie w przyszłości dziecku to, czego matce czasami dziś brakuje. Spektakl powstał na podstawie reportażu Jacka Hołuba, „Żeby umarło przede mną. Opowieści matek niepełnosprawnych dzieci”. Często zepchnięte na margines ludzki, matki, walczą każdego dnia, aby zapewnić swojemu dziecku lepsze jutro. Nie mając czasu dla siebie, zapominając jaka była ich tożsamość przed porodem, bywają jedynie dodatkiem do swoich dzieci. Porzucone przez partnerów, mężów oglądają jak po słowach wyroczni, niepełnosprawność ich dzieci, dokonuje na nich „ojcobójstwa”. Pozostawione bez pomocy od społeczeństwa, zapomniane i wyminięte przez sąsiadów na ulicy, nie odnajdują przy sobie nikogo, gotowego by obdarować ich ciepłem i czasem na rozmowę. Gdzie ktoś zapomniany znajduje siłę, aby wygenerować w sobie ciepło dla dziecka? Każda z nich, pomimo tragizmu przeznaczenia, przepełniona jest wielką wiarą, siłą, i przede wszystkim miłością, skierowaną do ukochanych. Jednak miłość ta pcha je w najbardziej tragiczne pytania. Co się stanie gdy nie będzie już sił? Gdy mnie zabraknie? Czy moje dziecko odnajdzie miłość?
---

Opisy filmów wideo:
My non-relative fullness / Uladzimir Slizhyk / Białoruś/Polska / 4’38’’
’My non-relative fullness’ to subiektywna opowieść o życiu i odkrywaniu mojego ciała. Poranne światło, ciemność pokoju, cień na ścianie - to nie jest wcale katalog, lecz non-relative fullness. Ciemność nie jest inną istotą żyjącą obok światła, lecz dokładnie tym, czym rozświetlone jest moje ciało. Pełnia mojego niezwiązanego pokrewieństwem istnienia.

„Little Dance” / Ola Komarnicka / Polska / 5’58’’
koncept/ choreografia/ reżyseria: Ola Komarnicka
kreacja/ wykonanie/ współpraca choreograficzna: Julia Buczynska, Julia Dąbrowska, Julia Witczak, Nikola Zientarska
zdjęcia/ montaż: Bartek Woszczyński | B’cause Film Productions
korekcja barwna: Grzegorz Tatar
„Little Dance” to krótki film tańca oscylujący wokół zagadnienia konstrukcji wizerunków kobiecych w sztuce tańca, eksplorujący przy tym pojęcia kolektywności, indywidualizmu i siostrzeństwa. To taneczna afirmacja sprawczej kobiecości, piękna kobiecej siły i współdziałania, a przy tym pokaz niezwykłych możliwości czterech wyjątkowych kobiet-tancerek. Do początku 18. wieku rozwój techniki tanecznej, na bazie której powstawały widowiska dworskie oraz pokazy wirtuozerskie były polami działania zarezerwowanymi dla mężczyzn. Ciężkie krynoliny i buty na obcasie uniemożliwiały kobietom wykonywanie większości użytkowanych wówczas kroków. Marie Camargo nie tylko zreformowała kobiecy kostium skracając sukienkę, odrzucając krynolinę i niewygodne obuwie. Po raz pierwszy wykonała również będące dotychczas męską domeną skoki entrechats i cabrioles, udowadniając, że kobiety nie są mniej usposobione do wysiłku fizycznego (ani innych rzeczy), a główną przeszkodę stanowią dla nich sztucznie narzucane kanony.

„Believe in Ilussion” / Niki&Martin Duo / Austria / Polska / Słowacja / 2’39’’
Krótkometrażowy film taneczny, nagrany w Wiedniu, został stworzony przez We Make Them Production przy współpracy Niki&Martin Duo. Wykorzystuje ruch jako narzędzie wyrazu, aby zbadać, jak postrzegamy siebie w lustrze w porównaniu do tego, jak widzą nas inni. Protagoniści wykorzystują otaczające środowisko, aby stworzyć dialog za pomocą ruchu. Tancerze bawią się niuansami odległości, eksplorując zależność między dwoma ciałami w przestrzeni.
---

Patronat medialny: TVP Kultura, TANIEC, e-teatr, teatr dla wszystkich
Wsparcie medialne: taniecPOLSKA.pl
Partnerzy: festiwalu U:NEW Instytut Teatralny im. Z. Raszewskiego, Centrum Promocji Kultury Praga-Południe, Ośrodek Kultury Ochoty OKO, Austriackie Forum Kultury, L’espace – centro choreographico/Palermo

To wydarzenie już minęło.
Sprawdź nadchodzące wydarzenia w dzielnicy Śródmieście lub w kategoriach: film impreza inne